هـــــــــــزاری

 به کوه می رویم تا از خود فراتر رویم نه در خود فرو رویم

زندگی را اگر از بالای قله ها نگاه کنی می بینی آنقدر ارزش تلاش و تکاپو را ندارد اما اگر وارد آن شوی می بینی هرچه تلاش می کنی باز برای دست یافتن به امیدها و آرزوها راه بسیار است .

می توان امیدوار بود اما امید چیزی است که در دست خود انسان است نه قابل کشف !

روزها چه خوب می گذرند اگر انسان با امید زندگی کند زیرا امید به انسان حرکت می دهد امید موجب آرامش است امید موجب جوشش است امید خود امید می آفریند .

آه اي كوه بلند،

                      اي سراپا همه پند

                 از تو اين تجربه آموخته ام ،

        كه نلرزد تنم از غرش ارابه ي سنگين زمان،

          و هراسي ندهم راه به دل ، از طوفان،

                      كاه بودن ننگ است، 

                                          كوه مي بايد بود ...

شما هیچ قله ايي را نمي زنيد ،بلکه چند لحظه برروی آن می ایستید فرياد شادي سر مي دهيد، مناظر اطراف را به تماشا مي نشينيد ، خداي خويش را سپاس مي گوييد و سپس باز مي گرديد. آنگاه برف به کمک باد جای پاهای شما را پر می کند . دلتنگي در بازگشت به سراغتان مي آيد و آرزو مي كنيد عمري باقي باشد تا دوباره عظمت خداوندي را در بلنداي كوهستان نظاره گر باشيد.

عشق ورزيدن شيوه ي والاي انسان است ...