برین از زمین، اوج گرفتن و دیدن این همه زیبایی در کوهستان که گویی غبار زیستن در شهر را از جان خسته می تکاند، بسیار لذت بخش است. در کوه انسان به عظمت هستی و قدرت لایزال پروردگار بیشتر پی می برد و هر انسان عاقل و متفکری را به یاد سوره ی اعراف می اندازد که فرمود«ای انسان برای تو زمین و آسمان و آنچه در خشکی ها و در دریاهاست آفریدیم تا از آنها استفاده ببری».

بحر آفرید و بر و درختان و آدمی                                     خورشید و ماه و انجم و لیل النهار کرد

آری هوای لطیف و سکوت و آرامش کوهستان و مناظر زیبای آن روح تازه ای به آدم می بخشد. برای همین است که کوهنوردان غالباً ورزیدگی و سلامت اندام را با قدرت روحی و سجایای اخلاقی توأم دارند. کوه ها مظهر و منبع خیرو برکت هستند. هزاران چشمه از دل آن ها می جوشند و زمین ما را سیراب و سرسبز می کنند. از رودخانه ی آن برای تولید برق بهره گرفته و دامنه های سرسبز آن نیز چراگاه مناسبی برای جانوران کوهستانی است.

گردنه های پربرف قدمگاه هزاران مرد و زن و کودک بوده و دل صخره هایش خاطره های بی شمار کوچ کنندگان را در خود ثبت کرده است. کوهستان هایی که قله هایشان شاهد اوج گیری با شکوه عقاب هایی زرین بال اند، قله هایی گنبدی قهوه ای و خاکستری، قله هایی مخروطی با تخته سنگ های سیاه و صیقلی، قله هایی استوار و سرافراز.

من نکرده ام خلق تا سودی نکنم                                                     بلکه بر بندگان جودی کنم من همه ی این نعمت ها را برای تو ای انسان آفریده ام. نه اینکه برای منافع شخصی خودم بلکه برای سود و منفعت تو آفریدم.

نعمت بار خدایا ز عدد بیرون است                                         شکر انعام تو هرگز نکند شکرگزار پس:

خیز تا بر کلک آن نقاش جان افشان کنیم               کین همه نقش عجب در گردش پرگار داشت