مقدمه
طبیعتاً همه انسانها راه رفتن را خوب آموخته اند و در طول روز جهت فعالیت
های روزانه خود راه زیادی را طی می کنند . اما این راه رفتن اغلب در مسیر
هایی می باشد که عمدتاً هموار و مسطح و تکراری می باشد ولی راه رفتن در
کوهستان به جهت اینکه در محلی نا هموار و با شکلهای گوناگون و در شیب ها
انجام می شود ، باید طوری انجام گیرد که ضمن ایجاد ایمنی برای خود و
همراهان از حداقل انرژی استفاده شود و دچار عوارضی نشویم که ناشی از
گامبرداری غیر اصولی باشد .
قبل از شروع پیمایش بند کفشهای خود راتنظیم کنید . در زمان بالا رفتن بند ها
را خیلی محکم نکنید ولی در سرازیری ها بند ها را کمی محکم تر ببندید .
در هنگام پیمایش مسیرهای کوهستانی باید هماهنگی کامل بین قلب ، ریه ،
چشم و مغز انجام گیرد .

بهتر است زمان را صرف صعود سریع و استراحت زیاد نکرده بلکه سعی
کنید آهسته و پیوسته حرکت کنید مخصوصاً در ابتدای پیمایش با گامهای کوتاه
و آرام حرکت کرده تا بدن بتدریج گرم شود تا دچار گرفتگی عضلات خصوصاً
در ناحیه پا نشوید و اگر نزدیک به محلی که برای استراحت در نظر گرفته اید
و یا نزدیک قله هستید و یا در نظر دارید در محلی اطراق موقت انجام دهید
سرعت پیمایش را کم کنید و گامهای کوتاه و آرام بردارید تا بدن بتدریج سرد
شود و یکباره با بدن گرم در یک مسیر برای مدت طولانی استراحت نکنید .

در زمان پیمایش ها طوری گام برداری کنیم تا از اهرمهای اسکلتی بدن

بهتر استفاده شود تا به عضلات فشار کمتری وارد شود .

هنگام کوهنوردی باید انرژی خود را به گونه ای تقسیم نماییم تا کمتر خسته

شویم . تند راه رفتن در سربالایی ها به ویژه در کسانی که فاقد آمادگی جسمانی

لازم می باشند یا این که کوله پشتی سنگینی با خود به همراه دارند ، نه تنها


باعث تنگی نفس خواهد شد بلکه مصرف انرژی بیشتری را می طلبد .


اگر این عمل ادامه یابد ، شخص کوهنورد به اصطلاح ( خواهد برید ) بیشتر


کسانی که در کوه ( می برند ) آن هایی هستند که انرژی خود را به خوبی


تقسیم ننموده اند .


طول قدم یک کوهنورد با در نظر گرفتن قد و عامل دیگری همچون شیب مسیر


تنظیم شود . در مکان های تقریباً تخت که شیب اندکی دارد ، می توان قدم های


بلند تری برداشت . ولی در سر بالایی ها و مکان های پر شیب باید فاصله قدم


ها را کوتاه تر گرفت تا خستگی به کمترین میزان خود برسد 0